“In het revalidatiecentrum, waar ik drie maanden verbleef, had ik ondanks de trieste omstandigheden de grootste lol. De een gaat anders met een dwarslaesie om dan de ander, bij mij overheerste het gevoel van dankbaarheid dat ik nog leefde.”

“Ik ben meteen achter deze woning aan gegaan toen ik zag dat ie in aanbouw was; het is een eengezinswoning met aanpassingen voor mindervaliden. De badkamer en slaapkamer die er in een soort pizzapunt zijn aangebouwd, zijn gelijkvloers. Wij woonden in die tijd in Voorburg in een jarendertig-benedenwoning met heel smalle gangetjes. De keuken was een pijpenla waar ik met de rolstoel vooruit in kon rijden en achteruit weer uit moest. In die tijd was ik nog niet zo handig als nu, hoewel je je in het revalidatiecentrum al heel snel leert aanpassen. Deze woning is ideaal gebleken voor mij.”

‘Ik vind het lekker dat ik met de handbike zo snel buiten ben’

“Ik wil niks elektrisch om me voort te bewegen, want ik wil fit blijven. Vanavond ga ik weer een uurtje rolstoeltennissen en vanmiddag om twaalf uur ga ik naar het zwembad om baantjes te trekken. Ik laat mezelf er gewoon in plonzen, en in de hoek van het zwembad kan ik mezelf weer omhoog hijsen. Ik heb het geluk dat ik nog een beetje kan staan; niet alle zenuwen in mijn ruggenmerg zijn doorgesneden. Dat is echt een voordeel, anders had ik ook van die dunne beentjes gehad.”

“Op de handbike rijden doe ik het allerliefst – dat is echt leuk speelgoed. Ik stap op de fiets en rijd meestal hier de polder in, richting Alphen aan den Rijn of Leiden. Vroeger vond ik wonen in de stad prettiger, omdat daar meer leven is, maar nu vind ik het wel lekker dat ik zo snel buiten ben. Ik word, omdat ik zo laag op de weg lig, ook vaak over het hoofd gezien, dus dat drukke verkeer ga ik liever niet meer in.”

“Ik probeer af en toe te helpen in het huishouden door bijvoorbeeld te dweilen, maar ik denk dat mijn vrouw wel meer doet dan in de ‘klassieke verdeling’. Koken laat ik sowieso liever aan haar over, dat gaat haar een stuk beter af.”

“Mijn dochter zoekt zich tien slagen in de rondte naar een huis, en ook mijn zoon moet zich nu alvast inschrijven voor een woning, want hij is pas achttien geworden en de wachtlijsten zijn erg lang. Toch ben ik blij dat ze nog thuis wonen, want zonder kinderen wordt het hier wel heel stil, denk ik.”

Jubileumboek '25 jaar thuis bij Staedion'

Het verhaal van Erik is één van de 25 verhalen van bewoners uit het jubileumboek '25 jaar thuis bij Staedion'. Dit boek is uitgegeven ter ere van ons 25 -jarig jubileum. Blader hieronder door het hele boek. Of kom de portretten levensgroot bekijken in de hal van ons hoofdkantoor aan het Koningin Julianaplein 2. Liever een gedrukt exemplaar lezen? Huurders van Staedion kunnen deze gratis ophalen bij het hoofdkantoor op het Koningin Julianaplein 2 in Den Haag, op is op!