“Ik woon nu op de plek waar mijn kleuterschool stond,” zegt Victor, Hagenees in hart en nieren. “En toen ik hier 9 jaar geleden kwam wonen, was alles in huis vernieuwd: keuken, badkamer... heerlijk! Ik heb een poelierswinkel waar ik eerst boven woonde. In 2002 verhuisde ik naar een gezinswoning met tuin in Wateringseveld, ook van Staedion. Prima huis, maar hier vind ik het fijner. Iedereen groet elkaar, het contact onderling is leuk. Dat was daar anders. Hier wonen verschillende nationaliteiten en iedereen kan goed met elkaar. Met de bovenburen hebben we het meeste contact.”

Avond in de kroeg

Victor is kunstzinnig: naast zijn werk is hij dichter. Hij maakt bijvoorbeeld odes aan bekende mensen en aan zijn stad. “Burgemeester Van Zanen noemt me de officieuze stadsdichter van Den Haag. Kijk, de tekst op deze tegel heb ik gemaakt. Die is uitvergroot als muurschildering op het gemaal op de hoek Erasmusweg/Loevesteinlaan. Dat was vroeger mijn hangplek, waar ik voor het eerst een peuk rookte, mijn eerste vriendinnetje zoende en biertjes dronk. Ik ben best trots dat daar nu een tegeltekst van mij hangt.” Ook schrijft hij liedteksten voor Nederlandstalige artiesten, zoals van het lied ‘Zomaar een avond in de kroeg’ van Wilfred Genee. “Dat nummer is 3 miljoen keer gestreamd!” zegt hij bijna beduusd. 

Inschikken

Het dichten heeft hem veel opgeleverd, bijvoorbeeld zijn geliefde en huisgenoot Muriël, kunstschilder en ook dichter. Zij vertelt: “We leerden elkaar kennen op een dichterspodium. Ik woonde in Wassenaar, maar 2 jaar geleden ben ik bij Victor ingetrokken. Heel gezellig.” Ze moesten wel inschikken, want zij kwam uit een groot huis. Een oplossing had Victor snel bedacht. “Een bevriende aannemer heeft in de achtertuin een huisje neergezet. Met toestemming van Staedion, natuurlijk. Dat is haar atelier. We noemen het de MurVic,” zegt hij. En net als in huis zijn ook in de MurVic de schilderijen niet te tellen: Muriël kan niet stilzitten.

Dierentuin

Niet alleen achterom hebben ze het huiselijk gemaakt, ook aan de voorkant is het uitnodigend om lekker te zitten. Victor: “Er stonden wat struiken voor het raam, maar vaak stonden kinderen naar binnen te gluren of op het raam te kloppen. En we kregen nogal eens een bal tegen de ruit. Toen heb ik een hekje geplaatst en het is dichtgegroeid met struiken.” Muriël knikt. “Daarna hebben we het hoekje gezellig ingericht. Kijk, dit is mijn dierentuin,” zegt ze, wijzend op twee schilderijtjes. “De buurvrouw zag hoe we dit hadden gedaan en is nu ook bezig,” vertelt ze.

Mijn kluppie

In huis hoeft niets meer beter. “Het enige nadeel is dat de wc in de badkamer zit. Dat is niet privé als je bezoek hebt,” vindt Victor. “Verder is het top. Driedubbel glas, bijvoorbeeld. Dat kregen we bij een renovatie. Die tuindeur weegt wel 60 kilo!” Hij is zeer te spreken over zijn ‘huisbaas’. “Staedion is echt mijn kluppie. Ze zijn goed bereikbaar en je wordt meteen geholpen, ze zoeken altijd naar een oplossing. Er zal weleens wat misgaan, maar ik begrijp die klagenezen niet, hoor. Na die renovatie een tijdje terug heb ik zelfs een mail gestuurd, omdat de werklui alles zo netjes hadden achtergelaten. Nee, we zitten top, wij gaan hier nooit meer weg!”