“Ja, je kunt het je bijna niet voorstellen, hè?” Joke lacht. “Maar liefst 71 jaar is deze kapsalon al in onze familie, en op deze zelfde plek. In het begin huurde mijn moeder van Stedelijk Belang, daarna werd het Patrimonium en vervolgens Staedion. En met alle verhuurders is alles prima verlopen. Staedion heeft het pand mooi gerenoveerd. Nog niet lang geleden heb ik dubbel glas en cv gekregen, de vloeren zijn goed en alles zit netjes in de verf. Nee, geen enkele klacht!”

Haarwerk erbij

Joke kwam met het gezin in het pand wonen toen ze 5 jaar was, dus ze heeft er bijna haar hele leven doorgebracht. De liefde zit diep. “Mijn moeder nam in 1954 kapsalon Corrie over, die hier in 1937 was gestart, ook met de woning erbij. Corrie stopte vanwege ziekte. Mijn moeder verbouwde eerst de boel grondig. Toen ze in 1978 stopte, heb ik de zaak en de woning overgenomen. Eerst was het nog alleen kapsalon, maar 21 jaar geleden ben ik er haarwerk bij gaan doen. In de volksmond pruiken. Dat doe ik achterin, want die ruimte moet gescheiden zijn van de kapsalon. Daar worden hoge eisen aan gesteld.”

Meneer Citroen

Dat Joke in dit pand het bedrijf én de woning mocht betrekken, dankt ze aan meneer Citroen van Stedelijk Belang. “Ik was 28 jaar en had net alles verbouwd om te starten. Toen ik het pand op mijn naam wilde zetten, bleek dat niet te mogen. Volgens een nieuwe wet mocht je geen bedrijf hebben in een woning. Mijn moeder zei tegen hem: wat nou! Ze wil graag werken, ze is net gescheiden en wil geen alimentatie, en nu zou ze door zo’n regel niet aan de slag kunnen? Daarop zei meneer Citroen: dat gaan we anders doen. Toen heeft hij 3 maanden de huur namens mij betaald en toen was ik officieel huurder. Dat gebeurde in een andere tijd, 47 jaar geleden, dat zou nu niet meer kunnen!”

61 werkzame jaren

Binnenkort legt Joke de kappersschaar neer. “Ik heb gewerkt vanaf mijn 16e en ben nu bijna 77. In november hou ik ermee op, dan heb ik er 61 werkzame jaren opzitten. Mijn kinderen vinden dat ik moet stoppen, en eigenlijk ben ik daar wel aan toe. Ik zie steeds meer mensen van deze leeftijd wegvallen, dus moet ik maar snel gaan genieten van mijn vrije tijd.” Ze heeft het met veel liefde gedaan, maar het was hard werken. “Mijn toenmalige man had 10 jaar lang geen werk, en in de jaren 80 was het economisch heel moeilijk. Dat heb ik allemaal overleefd, en zelfs corona ben ik te boven gekomen. Nu mag ik wel eens gaan uitrusten.”

Sleutel

Joke bouwt haar werk langzaam af. Wonen doet ze er al een tijd niet meer. Ze draait nog wel een poos mee met degene die haar zaak overneemt, op een andere plek. Maar haar winkel in dit pand gaat definitief dicht. “Nu denk ik: rust lijkt me wel fijn. Maar het gaat me wel enorm aan het hart als ik straks de sleutel moet inleveren.”