Jos van den Berg en Cees van Rutten delen een atelier

Cees: “We kenden elkaar van naam toen we elkaar tegenkwamen op een beurs in Amsterdam. ’s Avonds gingen we wat eten – en vooral wat drinken. Dat ging heel hard.” Jos: “Sindsdien zien we elkaar bijna dagelijks. Cees werkte thuis aan de keukentafel en ik had een atelier aan huis. We runden allebei een eigen bedrijf, dus we werkten ’s avonds en in het weekend aan onze kunst. Toen ik ging verhuizen en een atelier moest zoeken, hadden we zoiets van: laten we het samen doen. We hadden al veel reizen gemaakt, dus dan leer je elkaar goed kennen. We wilden niet in een kraakpand zitten, want dan moet je altijd verhuizen. Nu delen we dit ‘vijfsterrenatelier’, met allebei onze eigen wc en zelfs een douche.”

‘Onze relatie is net als een huwelijk: niet te veel zeuren’

Jos: “We bemoeien ons ook niet veel met elkaars werk. Soms zeg ik: ‘Zo zou ik het doen.’ Maar Cees luistert nooit. Onze werkwijze is heel anders. Cees is altijd bezig met ritme, hij is een bedenker. Ik componeer op het doek; ik ben een echte rommelaar.”

Cees: “Rommelaar is precies het goede woord. Mijn werk is minimalistisch. Ik maak veel gebruik van afvalmateriaal. Beneden zitten meubelmakers en tussen de houten platen die ze gebruiken, zit karton. Dat geven ze aan mij. Ik schilder niet en Jos maakt zijn kwasten over het algemeen niet schoon. Op een gegeven moment zijn ze uitgehard en gebruik ik ze om werk te maken. Een kastje van kwasten op een rijtje; heb ik toch weer dat ritme. Ik hoef geen kleur te bedenken, want die zit er al op.”

Jos: “Nooit groen, want groen is mijn kleur niet. Ik heb er niks mee. Ik hou niet van vrolijke, joyeuze doekjes. Het moet botsen, uitdagen. Mijn stijl is lyrisch, abstract en verhalend.”

Cees: “Ik gebruik wel groen, maar niet veel. Mijn favoriete kleur is geel. Ik ben wel meer kleur gaan gebruiken. Of dat door Jos komt, weet ik niet. Soms maken we samen iets. Je ziet werken in de gang waarin onze stijlen met elkaar harmoniëren. Als hij een schilderij heeft gemaakt, bedenk ik wat ik daarmee moet en dan teken ik dat uit. Het moet altijd in de verhouding van een vierkant of de gulden snede zijn.”

Jos: “Ik heb een hekel aan rechte lijnen. Ik kan dat ook niet.”

Cees: “Hij kan niet eens in een rechte lijn rijden.”

Jos: “Ik zoek altijd naar de ultieme vrijheid. In mijn denken en in mijn handelen. Ik gedraag me netjes, betaal belasting, maar ik houd niet van conventies. Altijd heb ik mijn eigen weg gevolgd, me nergens aan gebonden. Ik schilder dan ook niet vanuit dwang. Ik vind het gewoon heerlijk om potten verf op een doek te douwen. Laag over laag over laag. Die doeken zijn af en toe niet te tillen, joh.”

Cees: “Een draadje om een houtje wikkelen, dat kan ik uren doen.”

Jos: “Maar soms zitten we hier alleen een beetje te lullen, verder niks.”

Jubileumboek '25 jaar thuis bij Staedion'

Het verhaal van Femke en Amadou is één van de 25 verhalen van bewoners uit het jubileumboek '25 jaar thuis bij Staedion'. Dit boek is uitgegeven ter ere van ons 25 -jarig jubileum. Blader hieronder door het hele boek. Of kom de portretten levensgroot bekijken in de hal van ons hoofdkantoor aan het Koningin Julianaplein 2. Liever een gedrukt exemplaar lezen? Huurders van Staedion kunnen deze gratis ophalen bij het hoofdkantoor op het Koningin Julianaplein 2 in Den Haag. Op is op!